Şimdi benim yaşım elli yedi oldu; istesem de öğrenci olamıyorum. Zihinsel olarak bile olamam, yani yaşlandım artık. Ama nasip olsaydı tekrar öğrenci olsaydım, bayılırdım buna. Çünkü öğrencilikte geçen zaman, insanın en tatlı yılları oluyor. Gerçekten etüdeki bir öğrenci olmak, üniversite yıllarında bir kişi olarak bu deneyimi yaşamak çok özel. Okul ne kadar zor olursa olsun, ekonomik zorluklar ya da başka sıkıntılar da olabilir, ama hayattaki en tatlı yıllar üniversitede geçen öğrenci yıllarıdır; bunu bilmek gerekiyor.

Öğrenci olarak herkesin yaptığı bir hata var; ben de yapmışım. Bugün başka arkadaşlarımız da bunu yapıyorlar. Bir heyecana kapılmak, olayları tam hissetmeden, dersleri ve notları anlamadan, her şeyi çabuk geçiştirmek... Bunlar doğru değil. Sonra kalktığımda, yeni bir gün olduğunu hatırlıyorum ve “Şimdi bak, bu akşama kadar nasıl güzel bir öğrenci olacağım?” diye düşünüyorum. Öğrenmekten bahsediyorum. Öğrencilik, böyle böyle yapa yapa geçse, hem tadını çıkaracak hem de başarılı olacaksınız.

Ben kendi öğrenciliğimde tadına varamadım; hep koştum, koştum, koştum. Koştukça koştum, ama hiç kötü bir şey de olmadı. Fakat o dönemde içimdeki sıkıntılar bende kaldı.