Aslına bakarsanız, bu durumu karşılıklı bir arz-talep meselesi olarak görmek gerekiyor. Kişinin kendini tanıması elbette önemli, ancak bazen kişinin kendini araması da oldukça değerli. Özellikle yeni kuşaklarla ilgili yapılan birçok araştırmada, bu durumun öne çıktığını biliyoruz. Artık kuşaklar deneylemeci bir yapıya sahip; yani denemeyi, deney yapmayı içselleştirmişler. "Olmadı, bir başkasını deneyelim" yaklaşımını benimsemiş durumdalar.

Geçen gün evde bir genç arkadaşla konuşuyordum. Bana, "Babam, bana küçük yaşımdan itibaren bir fon oluşturmuş. Küçük küçük para biriktiriyor. Şimdi ben yirmi iki yaşıma geldim ve bu fonu kullanıp bir dünya gezisi yapmak istiyorum," dedi. Bizim kuşağımızın böyle bir deneye girmesi oldukça zor. Ancak bu deneyleyici arkadaşlar, deneyerek yolunu buluyorlar ki bu da aslında iteratif ve tasarım odaklı bir düşünce yapısı. Galiba doğru yol bu.

Bizim zamanımızdaki bakış açısı ile şimdiki bakış açısı arasındaki ana farklardan biri de bu. Eğer kişi kendini bilirse, neyin onu mutlu ettiğini ve kendini hangi geleceğe hazırlamak istediğini anlar, o zaman güçlü bir yapı içerisinde daha hızlı yol alır ve daha mutlu olur. İşte o özel yaşam ve iş yaşamı entegrasyonu dediğimiz dengeyi de daha doğru bir şekilde kurabilir ve işleri kolaylaşır.