İnsanlar, hangi işi yapacaklarına ve mutlu olacaklarına karar verebilmek için genellikle yirmi ya da otuz yıl sonrasını düşünmeleri, en azından on yıl sonrasını göz önünde bulundurmaları gerekir. Belki yirmi yaşındaki birinin yirmi yıl sonraki durumu düşünmesi zor olabilir; ama on yıl sonra ne olursa olsun kendimi iyi hissedeceğim ifadesi daha ulaşılabilir bir hedef. Eğer bu düşüncenin içinde maddi kaygılar ağır basıyorsa, hayat gerçekten zorlayıcı hale gelebiliyor. "Şunları yapıyor olursam mutlu olacağım" fikri ise insanı mutluluğa bir adım daha yaklaştırır.

Ayrıca, mutsuzluk ve başarısızlığın hayatın kaçınılmaz bir parçası olduğunu kabul etmek de önemlidir. "Ben hiç başarısız olmadım" diyen insanlar ya yalan söylüyordur ya da hayatın gerçekleriyle yüzleşmekten kaçınıyorlardır; eğer böyle düşünüyorsalar, genellikle kibirli bir tutum sergiliyorlardır. Kibir, her inanç sisteminde bir günah olarak görülmektedir.

Sonuç olarak, "Ne yaparsam zaman akıp gidecek? Ne yapmak beni iç benliğime yaklaştıracak?" gibi soruların yanıtı kolay olmayabilir, bunu biliyorum. Ama sonuçta mutluluğun kolay bir yolculuk olduğunu kim söyleyebilir ki?