Ben ve abim, ailemizin ilk üniversite mezunlarıyız. Hem anne tarafına hem baba tarafına baktığımızda, bu durum özel bir anlam taşıyor. Dolayısıyla, akademik ortamı pek tanımıyorduk. Ben iyi bir öğrenciydim ve şartlar beni okula yönlendirdi, çünkü matematik yapmayı seviyordum. İlkokulu bitirince sınavlara giriyorduk; sonuçta ben orada kendimi buldum.

Ancak, o yıllarda Türkiye'de bir kız çocuğu olarak bilime yönelme fırsatım çok fazla yoktu. 1980'lerde, bilimle ilgilenebileceğim başka hangi ortamlar olabilirdi, bilemiyorum. Fakat bizim laboratuvarlarımız oldukça güzeldi. Ne kadar zaman geçirip deney yapabiliyorduk, tam hatırlamıyorum; uzun süreler olmuyordu ama en azından bir farkındalık kazandırıyordu. Neyi sevdiğinizi görüyorsunuz ve eğitim bana her zaman kapılar açtı. Farkında olmadığım ve başka yerlerde göremeyeceğim bilgilere erişmemi sağladı.

Şimdi bakacak olursanız, o dönemde aldığım eğitim çok önemli bir yere sahip. Ancak günümüzde bu eğitimde farklı şeyler yapılıyor. Dolayısıyla her zaman bir adım önde gidip yeni kapıları açma vizyonumuz vardı. Ailem sayesinde, hayal bile edemeyeceğim ortamlarda bulundum; gerçekten şansıma, ailemin desteğine çok şey borçluyum. "Kızımız bu işleri yapıyor, gitsin" denildi. Yani çok da fazla düşünmeden "Okusun, mühendis olsun" şeklinde değil, "Yapabiliyorsa yapsın" havasında bir destek aldım. Ailemin üzerimden çektiği elleri sayesinde, böyle güzel bir ortam sağlandı.

Sonuç olarak, ben de çok mutlu oldum. Eğitimim, hayatta doğru seçimler yapmamı sağladı diye düşünüyorum.