Yirmili yaşlarımın başında sivil toplum örgütlerinde çalışmaya başladım; birçok sivil toplum örgütüne girip çıktım. Ama tabii ki o süreçten beri Habitat’ın içindeyim. Gönüllü veya profesyonel olarak yirmili yaşlarda bu kadar seyahat etmek daha kolaydı. Şimdi kırkların yaşlarına geliyorum. Bir çocuğum, evim var. Aile hayatımız buna gerçekten çok uygun. Yani hiçbir zaman sorun olmuyor. Ama insan, bir yerden sonra maalesef fiziksel olarak yaşlanmaya başlıyormuş. Bunu hissetmeye başladım.

Bunun ötesinde, sürekli bir kaynak yaratmak zorundayız. Biraz önce bahsettiğim gibi, biz geleneksel bir dernek yaklaşımıyla kurumsallaşmadığımız için aslında kişilerden veya kurumlardan gelen bir bağışla yarattığımız bir kaynağımız yok. Bu nedenle toplumun ihtiyaçlarını ve nabzını çok iyi takip edip bu doğrultuda farklı projeler, farklı programlar geliştirmemiz çok önemli. Bunların gerçekten başarılı olması ve yeni stratejilerle beslenerek istediğimiz etkiyi yaratması da oldukça kritik.

Projeyi bir yıllık başlatırken, güvenilir olduğumuzu ve başarılı etki yaratabileceğimizi, finansal kaynağı, teknik kaynağı ve insan kaynağını yaratan kişi ve kurumlara hissettirmek zorundayız. Bu yüzden sürekli olarak, bir önceki yaptığımız çalışmayla rekabet ediyoruz. Bunun ötesinde, gençlerle çalışmak çok güzel; gerçekten motive oluyorlar. Bir zamanlar eşit ortak olmalarını istiyorduk; bugün teknolojiyle çok ciddi bir paydaş haline geldiler. Ancak gençlik, çok hızlı dönüşen bir kitle. Yıllarca birlikte çalıştığınız gönüllü eğitmenler veya profesyonel arkadaşlarınız, hayatlarına başka yönlerde devam etmek isteyebiliyorlar. Askere gidiyorlar, evleniyorlar, çocukları oluyor ve sürekli yeni bir insan kaynağı yaratmak zorunda kalıyorsunuz.

Bu durum, ciddi bir kitlesel örgütlenme yaratmış bir kurum için önemli sorunlar haline gelebiliyor. Ama öte yandan, sanırım bu kadar içimize işlemiş ki, biz bunları sorun olarak değil, yeni süreçler başlatabilmek için yeni fırsatlar olarak değerlendiriyoruz.