Başarısızlık aslında çok büyük bir fırsattır. Çünkü düştüğün zaman ilk defa aynaya bakmaya başlarsın. Düşünce, seni düşürenin ne olduğunu anlamaya çalışırsın ve bunun üzerine odaklanırsın. Üniversite yıllarında, üniversiteyi bitirdikten sonra hayatımda ne yapacağımı şekillendirmeye çalışırken daha geriye gideyim; lise yıllarından itibaren ben endüstri mühendisi olacağım diye karar vermiştim. Endüstri mühendisi olmanın yanı sıra tekstil sektöründe çalışacağım. Tekstil sektöründe çalışmanın yanı sıra ihracat yapan bir şirkette yönetici olacağım diye çok net bir yol haritası çizmiştim. Tüm stajlarımı bu hedefe yönelik yaptım. Üniversitenin üçüncü ve dördüncü sınıfında part-time çalıştım. Dolayısıyla o yol haritasına yönelik her şeyi hazırlamıştım.

Sonra okulu bitirdim ve tamamen tesadüfler sonucu finans sektöründe çalışmaya başladım. O ana kadar yaptığım her şey bir anda anlamını yitirdi. Dolayısıyla bence kariyeri veya bu yolu planlamaya çalışmak, yapılmış en büyük hatalardan biri. Bunu yönetmeye çalışmak lazım. Heybenizi yeni yetkinliklerle ve yeni bilgilerle donatmanız gerekiyor. Ama yol boyunca o yolun kıvrımlarına göre yönetmeye çalışarak ancak başarılı olabiliyoruz. Dolayısıyla sabit bir hedefe odaklanmak, benim yaptığım en büyük hataların başında geliyor.

Bir başka hata ise varsaymak veya önyargılı davranmaktır. Uzunca bir zaman bankalarda, hazinede çalışmanın insanı yıprattığını düşündüm. Otuz yaşından sonra sizi sokağa atar diye düşündüğüm için önüme gelen bankalarla ilgili birçok fırsatı geri çevirdim. Bunun sebebi ise bana birisinin söylemesi ve onlara inanmamdı. Dolayısıyla güçlü önyargılarla ve deneyimlemediğim bir üzerine hayatımı kurmaya çalıştığımda, yine başarısız oldum.

Son olarak, hayatımın belli bir devresine kadar, yapmadığım şeyler için 'keşke' dedim. Ancak bir noktadan sonra, bundan sonra keşkeleri yaptığım şeyler için söyleyeceğim dedim. Pişman olacaksam, yaptığım şeyler için pişman olacağım, yapmadığım için değil.