Benim çok az bir iş deneyimim oldu, yaklaşık bir sene kadar. Aslında, bir iş hayatının bana göre olmadığını fark ettim; çünkü çok katı, yapılacak işler çok belliydi. Hiçbir özgürlüğe sahip değildim ve soru sormaya, sorgulamaya pek açık değil. Özellikle çok kurumsal bir yerde çalışıyorsanız ki ben öyle çalıştım, bu durum hoşuma gitmedi. Sürekli rapor verme, sürekli saate bakma gibi zorunluluklar gerçekten çok sıkıcıydı. Bu yüzden akademisyenliği denemek istedim.

Akademisyen olmak ve başarılı bir araştırmacı olmak için çok çalışmak gerekiyor, bu doğru. Ancak öz disiplin de şart. Kendi kendine oturup çalışmak gerekiyor; yani hiç kimse seni yönlendirmiyor. Ama bana göre akademisyenlik, kişisel özelliklerime ve karakterime daha uygun bir alan. Fakat bu herkes için geçerli değil. Bazı insanlar yönlendirmeyle daha iyi çalışabiliyorlar; bazıları ise özgür çalışmayı tercih ediyor, ancak özgür olduklarında ne yapacaklarını bilemeyebiliyorlar.

Benim kişisel özelliklerime akademisyenlik daha uygun oldu, çünkü soru sormaya yatkın bir kişilik yapım var. İş yerindeyken sürekli sorguluyordum: "Neden böyle yapıyoruz?" Çok saçma gelen şeyler vardı, çünkü işler çok rutindi. Daha iyi yapılabilecek yerler görüyordum, ancak ben yeni mezun bir çocuk olarak kimse buna önem vermiyordu. Herkese çok büyük idealler veriyorsanız ama bunları gerçekleştirecek bir ortam yoksa, tabii ki bu durum iş yerinden iş yerine farklılık gösterebilir. Ama benim deneyimim, beni çok kısıtlayan bir yerdi. Eğer her yer böyleyse, ben bunu istemiyorum dedim. Biraz öyle.