Bu soruyu kendi hislerime ve yaşantıma göre cevap verebilirim ancak. Benim için hekimlik kendimi bildim bileli büyük bir hayaldi. Ailemde birçok hasta kimse vardı hastalık karşısında hissettiğim çaresizlik beni bu yolda çözüm bulmaya itti. Hala daha amacım çözülememiş binlerce hastalığa bir çözüm üretmek. İşte tüm bu hisler benim iç motivasyon kaynağım oldu. Ne zaman pes etmeye kalksam gözümün önüne binlerce çaresiz insan geliyor ve pes edemiyorum. Yani ilk sorunun cevabı hiçbir zaman pes etmemek, istikrar ve azimle çalışmak. 

İkincisi ise: Hedeflerin sana ve bana göre değişir. Bununla birlikte bu meslek hem okuma hem çalışma sürecinde çokça fedakarlık istiyor. Hele Hacettepe en iyisini hedefliyor her zaman. Burası durağanlık kabul etmiyor. Mutlaka çaba sarfetmek gerektiriyor. Hedefin çok güçlü olmalı ve uzun zamanlı bir hedef koymalısın. Eğer tıbbiyeyi kazanmak gibi kısa süreli hedef koyarsan hedefine ulaştığın anda tüm enerjini kaybedebilirsin. Sınava hazırlık sürecinde hedefim anlamadığım tek nokta bırakmayacak şekilde yanlışlarımı düzeltmekti. Şimdi ise elimden geleni yapıp çok bilgili ve çok faydalı bir hekim olabilmek. Kolay gelsin yolun açık olsun!

Mersin üniversitesi kesinlikle eksiklerle dolu ve hocalarının bazıları ders anlatmayı bilmemekte kendini tamamen kariyere adamış (!) bkz. biyokimya ve anatomi(dekan)

İkisi de çok ayrı kulvarda açıkçası eğitim zorluğu olarak çok bi fark olduğunu düşünmüyorum eğer zorluk çekebilecekseniz üşengeç degilseniz yeri gelip hastaların kötü laflarina maruz kalabilecekseniz tıp