Öyle bir yerde okuyorum ki, dersime doçent girse küçümsüyorum, var mı ötesi? Öylesine zengin bir kadro var ki İstanbul Tıp Fakültesi’nde, neredeyse tüm derslere profesörler giriyor, ilk başlarda bunun nasıl bir şey olduğunu anlamıyorsunuz ama sonra kafaya dank ediyor. Oha lan koskoca prof. burada ders anlatıyor ben dersi kırıyorum diye düşünüyor insan bazen.

Ayrıca laboratuarlarda herkese bir mikroskop düşüyor, hiç kimseyle paylaşmak zorunda değilsiniz ki bu çok önemli bence.

Ve Çapa, halk arasında o kadar iyi yer etmiş bir hastane ki Türkiye’nin her yerinden hastalar geliyor buraya, bazı çözülememiş vakalar en son Çapa’ya geliyorlar. Hatta başka bir yerde göremeyeceğiniz vakaların görüldüğünü söylerler, daha o sınıfa gelmedim bilmiyorum ama doğrudur herhalde.

Biraz da diğer taraftan bakarsak, yani eğlence kısmı, okul Taksim’e Beşiktaş’a çok yakın denebilecek bir yerde, tam olarak bir kampüs hayatı yaşayamıyorsunuz ama dersi kırıp taksime gidebiliyorsunuz, gelirseniz gideceksiniz zaten; ben dersi kırmam demeyin, kıracaksınız zaten. Diğer güzel yanlarından biri de bu, devam zorunluluğu yok, yoklama yok. Sadece uygulama yani laboratuar dersleri zorunlu o kadar.

Ve okul çok zor sayılmaz, tamam sınav dönemleri işkence çekersiniz, gözlerinizin altı morarır, uykusuzluktan kıvranırsınız, otobüste ayaktayken bile uyuyakalabilirsiniz ama iki sınav dönemi arası rahatsınız, dersi kırar gezer tozarsınız, insanlar tıpçı olduğunuza inanmaz :)